Doceniono młodych inżynierów i architektów z Politechniki Warszawskiej
Daniel DojlidaDruga nagroda i wyróżnienia w VI edycji Konkursu dla Młodych Inżynierów oraz nagroda dodatkowa w X edycji Konkursu dla Młodych Architektów – tak w skrócie można podsumować udział reprezentantów Politechniki Warszawskiej w projekcie organizowanym przez miesięcznik „Builder”.
Uczestnicy konkursów stają przed prostym i równocześnie złożonym wyzwaniem – przedstawić autorską odpowiedź na zadanie projektowe – inżynierskie lub architektoniczne wyzwanie.
Centrum sztuki okiem inżyniera
W tym roku drugie miejsce wśród młodych inżynierów zajął Michał Salamonowicz z Wydziału Inżynierii Lądowej PW za „Projekt konstrukcji centrum sztuki”. To praca magisterska, zrealizowana pod kierunkiem prof. Leonarda Runkiewicza i będąca połączeniem architektury i projektowania konstrukcji. Autor chciał poprzez to pokazać, że powiązanie myśli konstruktorskiej – inżynierskiej ze zmysłem architektonicznym może powodować narodzenie się ciekawych form.
Bryła budynku o podstawie trójkąta, nachylona do poziomu pod wzbudzającym zaniepokojenie obserwatora kątem, wymagała zaprojektowania zaawansowanych rozwiązań konstrukcyjnych oraz przeprowadzenia optymalizacji przyjmowanych rozwiązań. Główna konstrukcja nośna (tj. słupy, belki obwodowe stropów, płyty) została zaprojektowana w technologii sprężonych elementów żelbetowych. Dodatkowymi elementami, o których warto wspomnieć, są wykorzystane w projekcie wanty stalowe mające na celu zminimalizowanie występowania deformacji konstrukcji.
Ciekawym i wymagającym analitycznego podejścia zagadnieniem okazało się zebranie obciążeń wiatru działających na budynek, którego geometria odbiega od normowych standardów oraz zaprojektowanie odpowiedniego posadowienia, będącego w stanie przenieść obciążenia od wysokich wartości momentów i sił wyrywających.
Jak wykorzystać szkło budowlane?
Z wyróżnienia w Konkursie dla Młodych Inżynierów może się cieszyć Daniel Dojlida z Wydziału Inżynierii Lądowej PW – autor „Projektu przekrycia pływalni ze szklanych elementów konstrukcyjnych”. To część praktyczna pracy dyplomowej, zrealizowanej pod kierunkiem dra inż. Macieja Cwyla i dotyczącej zasad wymiarowania elementów konstrukcyjnych ze szkła budowlanego.
Największym wyzwaniem była czasochłonna analiza prac naukowych, międzynarodowej literatury branżowej, wytycznych technicznych i norm pochodzących z krajów Unii Europejskiej i spoza niej. W efekcie powstał rozbudowany przegląd zagadnień projektowych przy wymiarowaniu szklanych elementów konstrukcyjnych. Autor zaprezentował również autorskie sposoby dla uwzględnienia nośności poawaryjnej (podejścia „fail-safe”), interpretacji współczynnika czasu trwania obciążenia kmod, a także obliczania stateczności warstwowych elementów ze szkła klejonego.
Wyzwanie projektowe stanowiły także wielkogabarytowe wymiary elementów konstrukcyjnych – przyjęto 12-metrową rozpiętość belki szklanej oraz panele osłonowe wykonane z tafli o rozmiarach 2 m x 3 m. Do wykonania słupów, belek i płatwi przewidziano kompozyt – szkło laminowane (klejone), z kolei panele osłonowe wykonano z szyb zespolonych. Wykorzystano technologię szklenia strukturalnego, w której elementy łączy się ze sobą silikonem konstrukcyjnym bez użycia metalowych listew dociskowych.
MOŻE ZAINTERESUJE CIĘ TAKŻE
Uniwersalnie i elastycznie
W Konkursie Dla Młodych Architektów jedną z nagród specjalnych, ufundowanych przez firmę WSC Witold Szymanik, otrzymali Katarzyna Karczewska i Mikołaj Szewko z Wydziału Architektury. To docenienie „Modułowego Systemu Budowy Laboratoriów” – projektu zrealizowanego pod opieką mgr. inż. arch. Macieja Kaufmana.
Wyzwanie było tu stworzenie uniwersalnego systemu budowy – w tym przypadku obiektów laboratoryjnych. W przeszłości próbowano przygotować podobny system, ale zakończyło się to niepowodzeniem. Młodzi architekci z PW postanowili opracować własne rozwiązanie technologiczne.
Uwzględnia ono prefabrykację elementów budynku: od betonowych trzonów, po elewację. Taka metoda przynosi zyski w warstwie ekonomicznej i przyspiesza powstawanie obiektów. System jest uniwersalny i elastyczny – to niezwykle istotne, bo pozwala na stosunkowo łatwe dostosowywanie budynku do zmieniających się potrzeb. Regularna siatka trzonów (pionów technicznych) umożliwia swobodne kształtowanie budynku i jego rozbudowę.
Przestrzeń pomiędzy pylonami wypełnia drewniana konstrukcja. Można ją dowolnie dzielić i nadawać jej dowolne funkcje. Co więcej, regularny układ betonowych pylonów, w których znajdują się komunikacja, sanitariaty oraz szachty, pozwala na wyposażenie wszystkich pomieszczeń we wszelkie potrzebne instalacje. Rozwiązanie umożliwia również ponowne wykorzystanie elementów.
Źródło: Politechnika Warszawska
