Przy braku napięcia szyba jest przezroczysta, natomiast im większe napięcie się do niej przyłoży, tym bardziej staje się mleczna. Tego typu technologia jest już znana, jednak dotychczasowe rozwiązania opierające się na reakcjach elektrochemicznych są drogie w produkcji.

Nowe rozwiązanie bazuje na zjawisku fizycznym, a nie reakcjach chemicznych, dlatego potencjalnie łatwiej i taniej będzie uzyskać komercyjny produkt. Przestrajalna szyba składa się z warstwy szkła lub plastiku umieszczonej między przezroczystymi elastomerami pokrytymi powłoką ze srebrnych nanodrutów, które są zbyt małe, by mogły same z siebie rozpraszać światło. W zwykłych warunkach szyba jest idealnie przezroczysta.

Po przyłożeniu napięcia nanodruty przyciągają się do siebie, ściskając i deformując elastomer. Przez ich nierówną dystrybucję na powierzchni elastomer też deformuje się nierównomiernie. W efekcie powstają nierówności powierzchni, które rozpraszają światło – szyba staje się mleczna. Zmiana następuje w czasie krótszym niż sekunda. Zjawisko można porównać do zamarzniętego stawu: kiedy powierzchnia lodu jest gładka, lód jest przezroczysty. Natomiast przez zarysowany lód nic nie widać.

Źródło: www.seas.harvard.edu